Blogia
El Último Refugio

Padrón

Padrón

Aunque sea cerca, estoy intentando llevar a cabo mi propósito de viajar más. El més pasado fui a pasar el fin de semana a Padrón. Hacía años, muchos años, que no iba, la verdad es que no recordaba nada de mi anterior estancia.

Padrón es conocida por ser el lugar de nacimiento de la gran poetisa gallega Rosalía de Castro (también del escritor Camilo José Cela). La foto es de una estatua de ella en el Espolón, una gran alameda que va paralela al río Sar. Otro sitio donde estuve fue el Jardín Botánico-Artístico de Padrón, un jardín con una cantidad inmensa de árboles y plantas. Destacar una escultura de un "Namorado" Macías (que parece un ángel) con el verso "Cativo da miña tristura". Hay un par de fuentes, una de ellas me llamó mucho la atención por la originalidad, aunque tiene un defecto (debería estar cerrada) :-P  También me llamó la atención el árbol del amor, con sus impresionantes flores, el de allí tiene una forma muy... rara. No me dió tiempo a ver mucho más, la zona "vieja" donde está el ayuntamiento si. No comí uno de los platos típicos, el pimiento (no por nada, es que no me gusta). Pasé la noche en una pensión preciosa que parece una casa de turismo rural dentro del pueblo, la Pensión Jardín (está justo al lado del Jardín Botánico-Artístico que os comentaba antes).

A continuación os dejo un trozo de uno de los poemas de Rosalía de Castro que me encanta y que trata el tema de la emigración, bicos.

Adiós, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quen pudera non deixar!...

(....)

Rosalía de Castro, "Cantares Galegos"

2 comentarios

Nara -

Gracias, bicos

Rakel -

La verdad es que el lugar bellísimo como pude comprobar, me alegro que lo pasaras bien.
El poema muy bonito.

Besos.